Umferðaröryggisvika

Vikan er að líða. Fáir muna eftir því að árið 2004 var alþjóðlegt umferðaröryggisár og hófst á sama tíma og þessi umferðaröryggisvika. Mjög fáir. Hverjir eiga eftir að muna eftir þessari viku?

Það er visst svekkjelsi sem verður þegar maður kemst að því að þær hugmyndir sem fallið hafa í góðan jarðveg lognast útaf. Á landsfundi Sjálfstæðisflokks árið 2005 var sett inn í ályktun um samgöngumál að hugað skyldi að umferðaröryggismálum á öllum stjórnsýlsustigum. Tilgangurinn var að virkja (eða vekja) sveitarstjórnir í þessum málaflokki. Árangurinn varð lítill sem enginn. Því miður virðast sveitarstjórnarmenn ætlast til þess að umferðaröryggi komi ofan frá. Tilskipanir og reglugerðir frá ráðuneyti og lög og lagabætur frá Alþingi eiga að redda málinu. Umferðaröryggismál eru einhverskonar olnbogabarn skipulags- og umhverfisnefnda í sveitarstjórnum og áhuginn vaknar einu sinni á ári, þegar skólarnir byrja. Til að mynda virðist veggjakrot vera borgarstjóra hugleiknara en umferðaröryggismál. Bruni án slysa á fólki, kallar á djúp og sterk viðbrögð hjá borgarstjóra, því húsin voru gömul. Yfir 50 prósent árekstra á Íslandi verða í Reykjavík ár hvert. Talað er um að umferðaróhöppin kosti tæpa 30 milljarða á hverju ári, þá yfir 15 milljarða í Reykjavík einni. Það eru 480 krónur á hverri sekúndu, 28.800 á mínútu, 1.728.000 á klukkustund, 41.472.000 á sólahring, 290.304.000 á viku, 1.249.368.000 á mánuði, bara í Reykjavík. Rúmur milljarður á mánuði, hvað kostar veggjakrotið?

Er ástæðan sú að stjórnmálamenn sjá ekki neina leið í þessu máli, trúa ekki að hægt sé að breyta þessu, að þessar fórnir verði að færa?